امیدوارم از نشست چهلم لذت برده باشید. لذت بخش ترین سوال این نشست برای من سوال اصلی آن است:

“کی توی این جمع هست که تصمیم داره یه کاری رو انجام بده و تنهایی نمی تونه؟”

شاید مهم ترین درسی که از کار در فضای علمی گرفته ام همین سوال بالاست. امروز, کار علمی به معنای در خانه نشستن, مطالعه کردن در زیر چراغ نفتی و دریک لحظه جرقه ی فکری که کل بنیاد های علم را تکان بدهد نیست. “قهرمان” در این فضا بی معنی است و اتفاقا کار ارزشمند برامده از کار مشترک چندین انسان پرتلاش (و نه قهرمان) است. اتفاقا نتیجه, کل ساختمان را برنمیدارد تا تئوری دیگری آنجا “بکارد” بلکه شاید یک قدم, فضای مه آلود طبیعت را روشن تر کند.

این سوال, می تواند راه گشای خیلی از مشکلات ما باشد, کشورمان نیازمند کار کردن است و نه قهرمان. اگر به فکر قهرمان شدن نباشیم, به فکر آن خواهیم بود که “کاری را انجام دهیم”.