امام خمینی (ره):

“تا لا اله الا الله با قلم عقل بر لوح صافی قلب نگاشته نشود، انسان مومن به وحدت خدا نیست. و وقتی این کلمه طیبه الهیه در قلب وارد شد، سلطنت قلب با خود حق تعالی می­شود و دیگر انسان، کس دیگر را موثر در مملکت حق نمی­داند و از کس دیگر متوقع جاه و جلال نیست و منزلت و شهرت را پیش دیگران طالب نمی­شود” (شرح چهل حدیث / 37)

 «قلب را با تکرار و تذکر، به اخلاص و ارادت آشنا کند تا اخلاص در قلب جایگزین شود… پس از آن از گناهان و مخالفات توبه کند با شرایط خود،… و چون قلب را از کثافات خالی کرد، مهیای برای ذکر خدا و قرائت کتاب خدا شود…

پس از آن… آیات توحید و اذکار شریفه توحید و تنزیه را با حضور قلب و حالت طهارت تلقین قلب کند؛ به این معنی که قلب را چون طفلی فرض کند که زبان ندارد و می­خواهد او را به زبان آورد. چنانچه [همان­طور که] آنجا یک کلمه را تکرار کند و به دهان طفل گذارد تا او یاد گیرد، همین­طور کلمه توحید را با طمانینه و حضور قلب باید انسان تلقین قلب کند و به دل بخواند تا زبان قلب باز شود….» (شرح حدیث جنود عقل و جهل / 104)

“مادامی که انسان با زبان ذکر می­گوید و مشغول تعلیم قلب است، ظاهر به باطن مدد می­کند. همین که زبان طفل قلب باز شد، از باطن به ظاهر مدد می­رسد. و اگر انسان مدتی مواظبت کند در نماز و اذکار و ادعیه به این ترتیب، البته نفس عادی می­شود و اعمال عبادی هم مثل اعمال عادیه می­شود.” (سر الصّلاة، ص 2)

پ.ن. برای شادی روح همه درگذشتگان خاصه محسن صالحیون.