بسم الله الرحمن الرحیم
بهترین کلام، برای ابتدای یادداشت، حمد و ثنای خداست . پس سپاس خدایی را که ما را خلق کرد، رزق می دهد، از آب دریاها ابرهای متراکم درست می کند و با باد به سمت ما رساند، بارش می کند و آب گوارا از آسمان به سمت ما می آید، و از این آب ، هرچیزی زنده می شود.
وَاللَّهُ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَیِّتٍ فَأَحْیَیْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا کَذَلِکَ النُّشُورُ
سپاس خدایی که ما را خلق کرد، بدنمان کارخانه ای پیچیده است و روح مان را پیچیده تر از بدن مان خلق کرد! اینقدر که خودمان هم به درستی نمی توانیم روح مان را بشناسیم،
وَ یَسْئَلُونَکَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی وَ ما أُوتیتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلاَّ قَلیلاً
اما جسم گوشت-استخوانی مان را خوب می شناسیم.
و شاید در این دنیای فانی، بهترین خبری که می توان داد این است که هدف خلقت عبادت است و این جای شکر است
و مـا خـلقـت الجـن و الانـس الا لیـعبدون
و این خیلی خبر خوبی است، در این دنیایی که به هیچ چیز اش نمی توان دل بست، هدفی بالاتر از دنیا داریم، مرتبه ای بهتر.
اما بعد
و خدایی که رزق می دهد. رزق فراتر از “روزی” است. برخی رزق را فقط در پول می بینند، اما همین پول نه تنها به درد آن دنیا نمی خورد، بلکه گاهی همین دنیا هم کمی میاورد، برخی در علم می بینند، برخی در بدن قوی، برخی در شهرت و … مثالی بزنم.
می روی دم نانوایی، اگر بگویی علم دارم، کارت راه نمی افتد، می گوید پول ات کو ؟
می روی المپیاد، اگر بگویی پول دارم، کارت راه نمی افتد، می گویند علم ات کو ؟
و می روی میدان فوتبال، در آنجا هیچ کدام از این ها به کارت نمی آید، آنجا دیگر سواد و درامد و تعداد فرزندان و زمین و نمره و و و به کار نمی آید، آنجا جنس تعامل چیز دیگری است، آنجا(که در همین دنیا است) سرعت دویدن و قدرت عضله کشاله ران است که تعیین کننده است، تکنیک دریبل و قدرت شوت و … ها ارزش دارد. در همین دنیای فانی، به هیچ کدام از مشخص هایش نمی توانی اعتماد کنی که سراغ آن بروی، همه جا کارت را راه بیاندازد. همین دانشمند و فوتبالیست و تاجر وقتی بیمارستان می روند، معیار می شود “حد سلامتی”
حالا این دنیایی که داشته هایش، اهدافش بدرد خودش هم نمی خورد، تصور کن ایستگاه کوتاهی است از سفری بینهایت که خدا برای ما چیده. جایی که دیگر جنس دنیا عوض می شود و به پلک بهم زدنی در قبر می رویم، شخصی روی سینه مان می نشید و می گوید اسمع افهم . . .
خب ما برای عبادت آفریده شده ایم،رزق ما عبادت است.
علم نافع رزق است، صدقه دادن رزق است، روزی است ( با اینکه ظاهرا چیزی از دست مان می رود ) خوش خلقی رزق است، رزق بزرگی هم هست، کسی که خوش خلق هست، خودش راحت هست، دیگران از دست اش راحت اند
ارزش تمام عبادات به نماز است. یعنی در قیامت اولین سوالی که می شود از نماز است. اصلا بالاترین رزقی که خداوند به هر کسی می دهد، کیفیت نمازش است، نماز بالاترین سطح رزق است. هم نماز روی کارهای دیگر ما تاثیر می گذارد و هم کارهای دیگر روی نماز تاثیر می گذارند و خالص رزق عبادت هر کدام مان، در نماز مان پیدا می شود.
ان الصلاه تنهی عن الفحشاء و المنکر و لذکر الله اکبر
نماز بزرگترین یاد خدا است و خلاصه زندگی در نماز جاری می شود.
*
حالا که ازدواج کرده اید، جای تبریک دارد، همان کسی که دستور نماز خواندن را از خدا به مردمان منتقل کرد، همان از سمت خداوند متعال پیام آورده که نماز دوران متاهلی هفتاد برابر مجردی می ارزد، چه کار پرسودی!
هفتاد برابر شدن تان مبارک . . .
+ مقدمه متاثر از مقدمه کتاب فوائد الصمدیه است.