بسم الله الرحمن الرحیم

در سوره مومنون ، صحنه سازی جالبی از داستان کشتی حضرت نوح صورت می گیرد.

ابتدا خداوند به نوح می گوید مردم را هدایت کن، کشتی بساز. با قوم نفهمی طرف است، با قومی که به خودشان ظلم می کنند.

نوح تمام تلاش خود را می کند، هم هدایت می کند هم دست به آچار می شود!

و کار به جایی می رسد که از تنور خانه اش هم آب می جوشد و سریع سوار کشتی اش می شود. هر کسی هم که سوار کشتی نوح شده نجات پیدا کرده است. فوران آب از زمین، همه جا را آب گرفته، حتی کوه ها، دشت همه چیز کم کم زیر آب می رود. صحنه وحشتناکی است. اگر من جای نوح بودم، در آن لحظه که با ترس هم آمیخته بود، می گفتم خدایا شکرت که مرا از عذاب نجات دادی، یا گرفتار این آب سخت نشدم، اما خداوند بیان جالبی دارد، به نوح دستور می دهد که بین آن همه مصیبت و سختی، آب، فوران آب، سرگردانی، مرگ فرزند آن هم در حالی که یقین به دوزخی شدن اش دارد، این مصائب را دیده اما وحی می آید که :

فَإِذَا اسْتَوَیْتَ أَنْتَ وَمَنْ مَعَکَ عَلَى الْفُلْکِ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی نَجَّانَا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِین

(سوره مومنون، آیه ۲۸ )

و چون تو با آنان که همراه تواند بر کشتى نشستى بگو ستایش خدایى را که ما را از [چنگ] گروه ظالمان رهانی.

گویی نجات از قوم ظالم خیلی پررنگ تر از گرفتار نشدن در خشم و غضب الهی است.