آیت الله حائری شیرازی

 نیاز جهاد به مردم وفادار

امام حسین علیه السلام همان امام حسن علیه السلام است. همان نور و همان حقیقت است که جابه جا می شود. آنها آن چنان به خداوند متعال نزدیکند که نمی توان بین آنها فرق گذاشت. همه ائمه یکی هستند. «کُلُّهُمْ نُورٌ واحِد». امام حسن مجتبی علیه السلام می دید که در آن شرایط که افراد تربیت و ساخته نشده اند، برخورد با معاویه درست نیست.

امام علی علیه السلام می فرماید: «وَ مُجْتَنِي الثَّمَرَةِ لِغَيْرِ وَقْتِ إِينَاعِهَا كَالزَّارِعِ بِغَيْرِ أَرْضِه» (آن کس که ميوه را در وقت رسیدنش نچيند، چون كشاورزى است كه بذر را در زمين ديگرى بکارد). یعنی زحمتش را او کشیده و صاحب زمین سودش را می برد، چون غاصب است و باید اجاره این کار را بدهد.

امام حسن علیه السلام هم دید که وقت پیروزی نرسیده، پس باید ضعف نشان ندهد. حمران بن اعین از امام باقر علیه السلام سؤال کرد: قیام شما چه زمانی است؟ حضرت به این مضمون فرمود: اگر خانواده و خویشان و آشنایانت اهل وفا هستند، بدان قیام ما نزدیک است. یعنی وقت برداشتن ثمره وقتی است که احساس شود، وفا در جامعه زیاد شده است. اگر کسی می خواهد ببیند ظهور نزدیک است یا نه، به اطراف و قبیله و شهرش نگاه بکند و ببیند وفاداری شان چطور است. اگر وفا زیاد شده، بداند ظهور نزدیک است و اگر وفا کم است، بداند نزدیک نیست.

الآن هم مرجعیت -که به نیابت از امام زمان فعالیت می کند و دست امام زمان عجل الله روی آن است- اگر در غیر از این موسم و این زمان می خواستند قیام بکنند، مخالفان [از این قیام] بهره برداری [سوء] می کردند؛ چون وفای مردم کامل نشده بود. قیام حضرت امام حسین علیه السلام قیامی اساسی است؛ چون بعد از تربیت و ساخته شدن افراد است.

اصحاب امام زمان عجل الله هم افراد تربیت شده و ساخته شده ای هستند. آنها بدون اذن آن حضرت قدمی برنمی دارند. ولی امام حسن علیه السلام در آن زمان دید وفایی نیست و باید با معاویه صلح کند. آن حضرت می دانست که بعد از پذیرفتن صلح، مردم درباره اش چه خواهند گفت، ولی با شهامت تمام آن را پذیرفت و تحمل کرد و شکایتی هم نکرد.

 

کتاب آئینه تمام نما/فصل بصیرت و بینش حسینی/ صفحه 36