یا حکیم

تعریف می کرد وقتی به پدربزرگش می گفته که دارد می رود باشگاه سانس والیبال، پدربزرگش اخم می کرده که اگر کار کنی(البته منظورش بیشتر کشاوزی بود) دیگر دنبال این مسخره بازی ها نمی روی!

می گفت 1ساعت می دوی تهش چه می شود؟

پدربزرگ تردمیل را ندیده بود. فکر می کنم قطعا خیلی تعجب می کرد از این دویدنی که  هر قدمش جای قدم قبلی است!

 

سوره ی غاشیه که می خواندم  تردمیل آمد جلوی چشمم! 

سخت است بعد از کلی دویدن آدم بفهمد که هم خسته است و هم آب از آب تکان نخورده؛ کاری نکرده و هیچ رشدی نداشته است. عین آدم بد سوره ی غاشیه که می شود “عامله الناصبه”. عملش نصب شده و پر از احساس گرفتگی و رکود و خستگی است.

طعامش از “ضریع” است؛ طعامی که هیچ حیوانی تمایلی به آن ندارد و اگر هم بخورد تهوع آور است. برای همین نه فرد را فربه می کند و نه او را سیر!

 

اگر قیامت را حقیقت بدانیم و اصالت روح را قائل شویم، قطعا باید حواسمان باشد که عمل هایمان در دنیا برای روحمان چه توشه ای دارد، کسی که سعی محور است و نه صرفا عمل محور، حتی  اگر عملش شکست بخورد حالش بد نمی شود، چون روحش با آن عمل و با اخلاصی که در آن عمل داشته به رشد خورد رسیده است.

درس خیلی بزرگی است، باید به عمل های زیادمان “وجه زیادتر و بزرگتر” دهیم. اخلاص عمل از خود عمل ارزشمندتر است.

آن وقت است که حتی اگر با نیت سردار شدن زندگی کردیم و سردار هم نشدیم، حالمان بد نمی شود. (فذکر انما انت مذکر لست علیهم بمصیطر)

 

به نظرم سوره ی غاشیه را باید همه بخوانند، مخصوصا آن هایی که برای لحظه لحظه ی زندگی شان برنامه ریزی دارند و کارهایشان زیاد است، مبادا که روحشان گرسنه بماند و عملشان وجه نداشته باشد که این عذاب اکبر است.

 

و اما شاخص های عامله الناصبه شدن براساس آیات سوره:

 
1- بررسی نکردن کارها
2- انجام کارهای بی ربط به زندگی
3- عدم توجه به نیازهای واقعی خود
4- افق دید را تا قیامت بالا نبردن
5- نداشتن فراغت فکری و جسمی برای برنامه ریزی
6- پراکندگی فکری و عملی
7-بی توجهی ب تذکر های ولی

یازهرا سلام الله علیها

 

فهرست مطالب