بسم الله الرحمن الرحیم

شاید شیرین ترین لحظات عالم، شنیدن حرف های بدردخور باشد. حالا چه حرف های دوستان، خانواده، نفرات جدید و …

از بین تمام حرف ها ، شیرین ترین کلماتی که توسط بشر شنیده شده، کلمات قرآن است. اما این کلمات نورانی، همه داستان نیست، همه حرف های خدا نیست، چقدر شیرین است که بدانیم کلمات خدا تمام نشده، یا اگر حافظ قرآن شدیم، نمی توانیم حافظ تمام کلمات خدا شویم . . .

قُلْ‌ لَوْ کَانَ‌ الْبَحْرُ مِدَاداً لِکَلِمَاتِ‌ رَبِّی‌ لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ‌ أَنْ‌ تَنْفَدَ کَلِمَاتُ‌ رَبِّی‌ وَ لَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ‌ مَدَداً
(سوره کهف، آیه ۱۰۹)
بگو: «اگر دریاها برای ( نوشتن ) کلمات پروردگارم مرکّب شود ، دریاها پایان می گیرد. پیش از آنکه کلمات پروردگارم پایان یابد هر چند همانند آن ( دریاها ) را کمک آن قرار دهیم!
اما کلمه رب: رب یعنی پرورش دهنده، گونه خاصی از مربی دلسوز است. نظیر مربی گری والدین برای بچه های کوچک. در آیه ای آمده
وَ اخفِض لَهُما جناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحمَه وَ قُل رَبِّ ارّحَمهُما کَما رَبَّیانی صَغیراً
( سوره اسراء ، آیه ۲۴ )
و از روی مهربانی و لطف، بال تواضع خویش را برای آنان فرود آر و بگو: پروردگارا! آن دو را (پدر و مادر) رحمت آور، همان‌گونه که مرا در کودکی تربیت کردند
*
پس کلمات گفته نشده خداوند، کلماتی است که بوی مهربانی می دهد، شنیدن این کلمات تمام نشدنی، شاید از بهترین پاداش های بهشت باشد.