آنگاه اسیران را پیش یزید بن معاویه آوردند، علی بن حسین نیز با آنها بود. یزید گفت: علی! حرفی بزن. علی بن حسین این آیات را بخواند: ما اصاب من مصیبه فی الارض و لا فی انفسکم الا فی کتاب من قبل ان نبراها، ان ذلک علی الله یسیر. لکیلا تاسوا علی ما فاتکم و لا تفرحوا بما اتاکم و الله لا یحب کل مختال فخور.( هیچ مصیبتی به زمین یا نفوس شما نرسد مگر پیش از آنکه خلقش کنیم در نامه ای بوده که این برای خدا آسان است. تا برای آنچه از دستتان رفته غم مخورید و از آنچه به دستتان آمده غره مشوید که خدا خودپسندان فخر فروش را دوست ندارد).

یزید نیز بر “منبر” این آیه را خواند: ما اصابکم من مصیبه فبما کسبت ایدیکم و یعفوا عن کثیر(هر مصیبتی به شما رسد -تاوان- کارهایی است که كرده ايد و بسیاری را نیز ببخشد).

تاريخ طبري، جلد هفتم
به انتخاب سهند ایرانمهر