در این بخش از نشست صد و یکم، استاد به بررسی آیات ابتدایی سوره طه می‌پردازند و انسان را در دوگانه مشقت و شقاوت توصیف می کنند که یا در شقاوت است و یا برای خارج کردن انسان ها از شقاوت خودش را در مشقت می‌اندازد. انسان ها به میزانی که ظرفیت تحمل مشقت در این راه را داشته باشند و اهلشان برای هدایت بیشتر باشد، به اسما و صفات الهی مزین شده اند.
راه خروج از شقاوت، متذکر شدن است. بزرگ‌ترین کمکی که یک نفر می‌تواند به امام زمانش کند، این است که
هم خودش متذکر بشود و هم کمک کند که دیگران متذکر شوند و ذکر همین قرآن است.
در ادامه صحبت ها استاد چیت چیان به اسما خدا و راه نازل شدن آن ها در قلب انسان اشاره می کنند و تاکید می کنند که به میزانی که نقش‌ها در زندگی انسان زیاد می‌شوند، احتیاج و ظرفیت وجودی‌اش برای اسماء هم زیاد می‌شود .
بخش پایانی این سخنرانی در رابطه با تعریف ذکر و صحبت خدا با انسان تفاوت آن با تفعّل و استخاره است. حسن ختام مطلب نیز در رابطه با شفاعت و امید به کرامت خداوند به عنوان عامل نجات انسان می‌باشد.
