اوایل مشکلم تنها با اسمش بود. وقتی به کسی میگفتم “من فلان روز مراقبم.” سریع می پرسید: “مراقب چی هستی؟” طول کشید تا اطرافیانم قبول کنند من دیگر نه کار حقوقی میکنم، نه میخواهم وکیل شوم، نه مدام سروکله ام توی مباحث جرمشناسی است. طول کشید تا کنار بیایند با این مساله که من یک معلم هستم و یک بخشی از شغلم در ماه های دی و خرداد مراقبت است! البته که من هم جمله ام را به “فلان روز مراقبت دارم” تغییر دادم و این هم موثر بود… ?
اما مشکل من تمام نشد. وقتی می ایستادم سر جلسه و در یک مدرسه، تلاش مذبوحانه بچه ها برای تقلب یا پرت کردن حواس مراقب را میدیدم و در مدرسه دیگر سادگی و سربه زیری دیوانه کننده ی طفلک های معصوم را، همش فکر میکردم این کار یک جاییش می لنگد. نه توی مدرسه ی اول به درد میخورد، نه مدرسه ی دوم!
بعد از این فکر های فلسفی بود که از مراقبت بیزار شدم… انقدر بیزار که همه میدانند چقدر حالم بد میشود از این دو ساعت هایی که باید مترسک بشوم برای کلاغ هایی که از مترسک نمی ترسند، یا گنجشک های معصومی که اگر مترسک هم نبود به این مزرعه نزدیک نمی شدند.
دیروز داشتم سرجلسه امتحان فکر میکردم کاش صندلی بچه ها ثابت نبود و مثل بازی تتریس هرکسی حذف می شد بقیه یک خط می آمدند جلو. آنوقت مجبور نبودیم برای پنج تا بچه که در پنج گوشه ی سالن امتحانات نشسته اند، چهار نفر آدم گنده معطل بایستیم…
فکر میکردم به سیستم آموزشیِ بدون مراقب! به خود کنترلی و این حرف های آرمانیِ تکان دهنده که میتواند یکی از نیازهای واقعی ِ ما به ظهور منجی باشد…
فکر میکردم به بچه هایی که تابلو تقلب میکنند، و فکر میکنند مراقب نمی بیند. شاید هم علی القاعده معلم های معمولی متوجه نمی شوند اما، اگر یک کمی رزومه میدانستند از این مراقبی که الان بالای سرشان ایستاده، می فهمیدند آنقدر باهوش هست که حتی حرکات ریز پلک چشمشان را بفهمد… یاد دلهره دانش آموزهایی می افتادم که جلوی من، مچشان را گرفته اند و ترسی که از چشم هاشان بیرون می زند و خواهش ها و التماس هاشان و بعد از پنج دقیقه از رفعِ خطر، شروع ِ مجددِ تقلبشان! اینبار به سبک متفاوت… .
این پست دوتا خاصیت دارد. یکی خالی شدن ِ دلِ من! یکی هم یک کار قرآنی… که ایده آلِ من در این ماهِ مبارک است… .
#یک_آیه_یک_خاطره
#آیه_نوشت
#جزءخوانی
#یک_روز_یک_جزء_یک_آیه
سوال: این متنی که خواندید، شما را یاد کدام آیه های قرآن می اندازد؟! اصلاً می اندازد؟!?