عمیق ترین غم آدمی ، غم هبوط است، غم رانده شدن از بهشت دیدار، غم دوری از او که روحش را در ما دمیده، غم عاشقانه دور بودن از آنکه تکه ای از خودش را درما جا گذاشته …..
این است که در اوج لذت ها و خوشی های این دنیا یک کمی که روراست باشیم، دلتنگیم…..
یک غم بی دلیلی همیشه آن ته دل خیلی هاست ته دل مؤمنان بیشتر…..
دنیا زندان دوری است و امید بخش ترین اتفاق آن یافتن کمکی برای برگشتن به بهشت دیدار است.
یا اباعبدالله
می گویند از بین راه های بازگشت راه شما از همه وسیع تر و سهل الوصول تر است.
می گویند قدمت استفاده از این راه به جد ما حضرت آدم (ع) می رسد….. می گویند شما برای اینکه این راه را باز نگه دارید خیلی زحمت کشیده اید و خیلی مصیبت دیده اید.
ما جداً شرمنده روی ماه شما و خانوادۀ محترم و عزیز شما هستیم که به خاطر ما اینهمه آزار و مصیبت دیده اید.
میدانیم که مثل جد بزرگوارتان هیچ دغدغه ای بزرگتر از هدایت ما و هدر نرفتن استعدادهای ما را نداشته اید.
می دانیم که با چقدر بزرگواری و صبر و ادب این مصایب را برای راه افتادن و رسیدن ما تحمل فرموده اید… و می دانیم در این راه سنگ تمام گذاشته اید…
کشتی نجاتی ساخته اید وسیعتر و سریعتر از همه نورهای مقدس…
یااباعبدالله
می دانیم که در راه عبد شدن برای همه پدری میکنید… سرمایه می دهید مراقبت می کنید گره گشایی می کنید..
باشما دلتنگی و اندوه و شوق رسیدن با هم آمیخته می شود. و آنگاه اشک امان نمی دهد…