بسم الله الرحمن الرحیم
رجا و امیدواری به رحمت و مغفرت باید بعد از طاعت و عبادت باشد و بدون آن غرور و حماقت است. چنانکه حق تعالی می فرمایند :
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أُولَئِکَ یَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ
(سوره بقره، آیه ۲۱۸ )
کسانی که ایمان آورده و کسانی که هجرت کرده و در راه خدا جهاد نموده اند، آنها امید به رحمت پروردگار دارند و خداوند آمرزنده و مهربان است.
و در مذمت طائفه ای می فرماید
فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ وَرِثُوا الْکِتَابَ یَأْخُذُونَ عَرَضَ هَذَا الْأَدْنَى وَیَقُولُونَ سَیُغْفَرُ لَنَا
(سوره اعراف، آیه ۱۶۹ )
پس از آنکه پیشینیانشان درگذشتند اخلاف و بازماندگانشان وارث کتاب آسمانی شدند در حالی که متاع پست این دنیا را برمی‌گزینند و گویند ما بخشیده خواهیم شد
از رسول اکرم مروی است : “احمق کسی است که متابعت هوا و هوس نفسانی را کند و آرزو(مغفرت) از خدا داشته باشد “
گزیده ای از معراج السعاده