1- برای همه ی ما تا به حال پیش آمده که برای تسلی دادن به دوستی، فامیلی، آشنایی، در مجلس ختمی شرکت کرده ایم و برای بعضی از ما هم تا به حال پیش آمده است که خودمان صاحب عزا بوده ایم. حال این دو فرد زمین تا آسمان با هم فرق دارد!
اولی به مجلس ختم می رود و همدردی می کند و بعد می آید خانه و به زندگی عادی و معمولش می رسد. اما دومی نه! کسی که صاحب عزاست، عزا دار بودنش منوط به مجلس و جلسه و ختم نیست! چه در خلوت چه در جمع، او همواره در حال سوختن بر سر عزیزی است که از دست داده! زندگی و روز هایش عجین و همراه با مصیبتی است که دیده!
2- در زیارت عاشورا می خوانیم:
ان یرزقنی طلب ثارک….
خونخواهی تو را نصیب من کند.
و کمی بعد می آورد:
و ان یرزقنی طلب ثاری…
و خونخواهی خودم را نصیبم گرداند.
زیارت مرحله به مرحله آدمی را رشد و ارتقا می دهد. آدم را به صاحب عزا تبدیل می کند.
3- غذای نذری چیست؟ آیا جز این است که با یک اسم متبرک شده؟ آدم می تواند همان غذای نذری را در خانه اش داشته باشد وقتی خودش صاحب عزا باشد. کفگیر که دستش می گیرد بگوید: حسین! و غذا را متبرک کند. و حتی به اهل خانه هم بگوید غذای امروز خانه نذری است، متبرک به نام حسین (ع) که ما صاحبان عزایش هستیم. آدم می تواند یک نفره، تنهایی برای خودش در خانه هیئت بگیرد، کسی که صاحب عزا باشد، هر کجای دنیا صاحب عزا است.
پی نوشت: خدایا خودت اسم ما را در لیست “صاحبان عزا” ی حسین (ع) بنویس. الهی آمین!