استاد هانی چیت چیان – 22 دقیقه / پیاده سازی توسط خانم ثمین قیاسی
صف: صف یعنی چیزها طوری به هم پیوسته شوند که قابل گسستن نباشند. صف یک به هم پیوستگی نیاز دارد، مادی یا معنوی.
زاجرات: هشدار یا قیامی که همراه با یک پس‌زدن است. شتابی دارد که پرت می‌کند.
تالیات: تصویرش شبیه ماه است. ما وقتی ماه را نگاه می‌کنیم تصویر خورشید را در آن می‌بینیم. کاری که ماه می‌کند این است که خورشید را تلاوت می‌کند. تلاوت یعنی یک چیز را بگذارید مقابل خودتان و یک‌طوری آن را بخوانید که انعکاس‌دهنده‌ی آن باشید.
ذکر: یادآوری چه قلبی چه زبانی. اصل معنای آن در قرآن اتصال است که از نتایج آن غفلت نداشتن و هشیار بودن است. لذا مرتبه‌ی ذکر بالاتر از فراموش نکردن است. یعنی حضور. جایی که حاضر می‌شویم یا حقیقتی در ما حضور پیدا می‌کند، فراموشش نمی‌کنیم. حضور دائمی یعنی ذکر!
سوره صافات یک سری آیاتی دارد که قسم خورده است و جواب قسم دارد.
(وَالصَّافَّاتِ صَفًّا)
(فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا)
(فَالتَّالِيَاتِ ذِكْرًا)
(إِنَّ إِلَهَكُمْ لَوَاحِدٌ)
إِنَّ إِلَهَكُمْ لَوَاحِدٌ در سوره ادامه پیدا کرده است. کسانی که باور دارند به لا اله الا الله، به مقام محسنین و مومنین می‌رسند. در ادامه انواع بهانه‌هایی که مردم باعث می‌شود که به لا اله الا الله باور نداشته باشند را می‌گوید و نهایتا کل سوره جمع می‌شود به باور به کلمه لا اله الا الله است که فرد را مخلص و محسن و مومن می‌کند. ما همه دلمان می‌خواهد توحیدی زندگی کنیم و این سوره توحیدی زندگی کردن را یادمان می‌دهد. زندگی مخلصانه را یادمان می‌دهد.
اما طعم اخلاص چیست؟
فرق آب خالص با آب مضاف چیست؟ آب مضاف، آبی است که گل دارد، آلوده است یا ترکیبی دارد. همه‌ی آب‌های مضاف به این دلیل خاصیت دارند که داخلشان آب خالص هست. همه‌ی آب‌های دیگر چون آب خالص دارند، آبند. خلوص خیلی خوش طعم است. در درونش نشاط دارد. طراوت دارد. برای چشیدن طعم خلوص باید سوره صافات را خواند.
(سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ- وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ- وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ)
اخلاص همان طعم خوشی است که همه دنبال آن می‌گردند اما جای اشتباهی دنبالش می‌روند. تشنه‌ی آبند اما می‌روند نوشابه می‌خورند، آبمیوه می‌خورند، آب لجن می‌خورند. چرا می‌روی سراغ آب لجن؟ همین مرداب هم چون آب دارد این گونه است.
چگونه می‌شود اخلاص داشت؟
(وَالصَّافَّاتِ صَفًّا)
(إِنَّ إِلَهَكُمْ لَوَاحِدٌ)
صف است که دلالت می‌دهد انسان را بر توحید!
پس یکی از راه‌های رسیدن به اخلاص و توحید، قرار گرفتن در صف است.
صف چیست؟ صف می‌تواند در نسبت ما با آدم‌های دیگر باشد. مثل نماز. نماز جماعت بدون صف اصلا نماز نیست. پس برویم ببینیم که در صف هستیم یا نه. صف یعنی اتصال به هم پیوسته اعضا به گونه‌ای که بینشان فاصله نباشد.
یک زمانی می‌گوییم ما در تاریخ صف هستیم. یعنی از انبیا تا امام خمینی تا حالا.
یک زمانی در زندگی خودم صف می‌شوم. زندگی خانوادگی دارم، سر کار می‌روم، شئونات مختلف زندگی دارم، این‌ها همه باید صف باشند، یک مقصد واحد را طی کنند. اگر زندگی آدم صف باشد، شیطان راه ورود ندارد. نباید زندگی‌مان جای خالی داشته باشد، وقت تلف کردن داشته باشد، امر بیهوده داشته باشد. وقتی جای خالی پیدا کند و برنامه نداشته باشد، راه برای غیر خدا باز می‌شود.
اگر کسی می‌خواهد کلمه لا اله الا الله را در زندگی‌ش جاری کند باید صف شود. یا صف در کارهای زندگی، یا صف با آدم‌های دیگر زندگی، یا صف در طول تاریخ.