آقای رضا زاده( یکی از اساتید مدرسه قرآنی) می گفت: آدم در لحظه نه تنها می تواند میان خوب و بد را تشخیص بدهد بلکه می تواند میان بهتر و بهترین را تشخیص دهد. می گفت: وقتی انتخابِ بهترین از انسان خواسته شده یعنی اینکه می تواند. می گفت: در آن دنیا از انسان پذیرفته نیست که من نمی دانستم در آن لحظه بهترین عمل چیست…
من به صحت این جمله تردید داشتم، تصمیم گرفتم بیازمایمش، یک روز صبح از خواب بیدار شدم، گفتم: امروز در هر لحظه حواست باشد! ببین می توانی در هر ساحتی میان خوب و بد را تشخیص بدهی؟ روز تمام شد و من خودم را یافتم در حالی که درهر لحظه توانستم میان خوب و بد و را تشخیص بدهم اما لزوما طبق تشخیصم عمل نکردم!
فردا صبح گفتم: خیلی خب! ببین امروز می توانی در هرلحظه تشخصی دهی بهترین عمل چیست و انجامش دهی؟
سوگند یاد می کنم که در آن روز هم من در اکثر موارد توانستم بهترین عمل را شناسایی کنم! اما یک مشکل بزرگ وجود داشت، انجام بهترین عمل در هر لحظه سخت بود! تلاش می خواست، بها داشت، و حتی گاهی جانکاه بود!
دیدم مشکل ما این نیست که قدرت شناسایی بهترین عمل را در لحظه نداریم! ما همت حرکت به سوی آن را نداریم! اگر در بعضی موارد هم نمی توانیم تشخیص بدهیم از این بابت است که ورزیده نیستیم! دغدغۀ انجام احسنِ عمل را نداشتیم که می لنگیم، از بس از تشخیصمان استفاده نکردیم ضعیف شده اما خوشبختانه هنوز تعطیل نشده!
بارالها قدرت تشخصی احسن عمل را در هر لحظه از حیاتمان به ما عنایت بفرما! و از آن مهم تر، همت حرکت به سوی آن را ارزانیمان دار! و باز از آن مهم تر، قدرت حفظ آنچه اندوخته ایم را نصیب ما بگردان.
الهی آمین!