امام جواد (ع) به شخصی که در یک روز به ده نفر فقیر عائله دار کمک نموده بود بدون آنکه بر آنها منت گذارد یا آنان را آزار دهد، ولی قضیه احسان و انفاق خود را برای امام جواد نقل نمود، فرمود:
قد ابطلت برک باخوانک و صدقاتک، قال: و کیف ذلک یابن رسول الله؟ قال له محمد بن علی: اقراء قول الله عزوجل: یا ایها الذین آمنوا: لا تبطلوا صدقاتکم بالمن والاذی، قال الرجل: یا بن رسول الله ما مننت علی القوم الذین تصدقت علیهم و لا آذیتهم، قال له محمد بن علی: ان الله عزوجل قال: لا تبطلوا صدقاتکم بالمن و الاذی و لم یقل لا تبطلوا بالمن علی من تتصدفون علیه والاذی لمن تتصدقون علیه و هو کل اذی!
تو با نقل این قضیه بر و نیکی خود به برادرانت را ابطال نمودی و از میان بردی، عرض کرد: چگونه از میان بردم؟ حضرت پاسخ داد: کلام خدا را بخوان که فرموده است:ای مردم با ایمان! صدقات خود را با منت گذاردن و اذیت کردن ابطال منمایید، عرض کرد: یا بن رسول الله! به کسانی که کمک نمودم نه بر آنها منت گذاردم و نه آزارشان دادم. حضرت فرمود: خداوند فرموده صدقات خود را با منت گذاردن و اذیت کردن باطل نکنید و نفرموده است که: صدقات خود را با اذیت دادن و منت گذاردن مستقیم بر سر کسی که صدقه را دریافت می نماید باطل نکنید.
(مستدرک الوسائل، ج ۱، ص ۵۴۳، به نقل از کتاب شرح مکارم اخلاق محمدتقی فلسفی، جلد اول)