زیارت امین الله
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَمِينَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ حُجَّتَهُ عَلَى عِبَادِهِ (السَّلامُ عَلَيْكَ يَا علی بن موسی الرضا) ، أَشْهَدُ أَنَّكَ جَاهَدْتَ فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ وَ عَمِلْتَ بِكِتَابِهِ وَ اتَّبَعْتَ سُنَنَ نَبِيِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ حَتَّى دَعَاكَ اللَّهُ إِلَى جِوَارِهِ فَقَبَضَكَ إِلَيْهِ بِاخْتِيَارِهِ وَ أَلْزَمَ أَعْدَاءَكَ الْحُجَّةَ مَعَ مَا لَكَ مِنَ الْحُجَجِ الْبَالِغَةِ عَلَى جَمِيعِ خَلْقِهِ اللَّهُمَّ فَاجْعَلْ نَفْسِي مُطْمَئِنَّةً بِقَدَرِكَ رَاضِيَةً بِقَضَائِكَ مُولَعَةً بِذِكْرِكَ وَ دُعَائِكَ مُحِبَّةً لِصَفْوَةِ أَوْلِيَائِكَ مَحْبُوبَةً فِي أَرْضِكَ وَ سَمَائِكَ صَابِرَةً عَلَى نُزُولِ بَلائِكَ [شَاكِرَةً لِفَوَاضِلِ نَعْمَائِكَ ذَاكِرَةً لِسَوَابِغِ آلائِكَ] مُشْتَاقَةً إِلَى فَرْحَةِ لِقَائِكَ مُتَزَوِّدَةً التَّقْوَى لِيَوْمِ جَزَائِكَ مُسْتَنَّةً بِسُنَنِ أَوْلِيَائِكَ مُفَارِقَةً لِأَخْلاقِ أَعْدَائِكَ مَشْغُولَةً عَنِ الدُّنْيَا بِحَمْدِكَ وَ ثَنَائِكَ.
سلام بر تو اى امين خدا بر روی زمينش، و حجّت او بر بندگانش، سلام بر تو اى امير مؤمنان [اگر اين زيارت براى امام ديگر خوانده شود، «السلام عليك يا امير المؤمنين» گفته نمیشود مؤلف شهادت میدهم كه تو در راه خدا آنچنانكه بايد جهاد كردى، و به كتابش عمل نمودى، و روشهاى پيامبرش (درود خدا بر او خاندانش) را پيروى كردى، تا خدا تو را به جوارش خواند، و با اختياراتش تو را به جانب خود قبض روح نمود، و دشمنانت را ملزم به حجت كرد، با آنچه توراست از حجتهاى رسا بر همه مخلوقاتش.
خدايا قرار ده نفسم را آرام در برابر تقديرت، خشنود به قضاوتت، حريص به ذكر و دعايت، عاشق به برگزيده دوستانت، محبوب در زمين و آسمانت، شكيبا بر نزول بلايت، سپاسگذار بر فزونی نعمتهايت، يادكننده كامل عطاهايت، مشتاق به شادى ديدارت، توشه برگيرنده تقوا براى روز پاداشت، پيرو روشهاى اوليايت، جداكننده از اخلاق دشمنانت، غافل از دنيا به سپاس و ثنايت.
پس روى مبارك خود را بر قبر گذاشت و گفت:
اللَّهُمَّ إِنَّ قُلُوبَ الْمُخْبِتِينَ إِلَيْكَ وَالِهَةٌ وَ سُبُلَ الرَّاغِبِينَ إِلَيْكَ شَارِعَةٌ وَ أَعْلامَ الْقَاصِدِينَ إِلَيْكَ وَاضِحَةٌ وَ أَفْئِدَةَ الْعَارِفِينَ مِنْكَ فَازِعَةٌ وَ أَصْوَاتَ الدَّاعِينَ إِلَيْكَ صَاعِدَةٌ وَ أَبْوَابَ الْإِجَابَةِ لَهُمْ مُفَتَّحَةٌ وَ دَعْوَةَ مَنْ نَاجَاكَ مُسْتَجَابَةٌ وَ تَوْبَةَ مَنْ أَنَابَ إِلَيْكَ مَقْبُولَةٌ وَ عَبْرَةَ مَنْ بَكَى مِنْ خَوْفِكَ مَرْحُومَةٌ وَ الْإِغَاثَةَ لِمَنِ اسْتَغَاثَ بِكَ مَوْجُودَةٌ [مَبْذُولَةٌ] وَ الْإِعَانَةَ لِمَنِ اسْتَعَانَ بِكَ مَبْذُولَةٌ [مَوْجُودَةٌ] وَ عِدَاتِكَ لِعِبَادِكَ مُنْجَزَةٌ وَ زَلَلَ مَنِ اسْتَقَالَكَ مُقَالَةٌ وَ أَعْمَالَ الْعَامِلِينَ لَدَيْكَ مَحْفُوظَةٌ وَ أَرْزَاقَكَ إِلَى الْخَلائِقِ مِنْ لَدُنْكَ نَازِلَةٌ وَ عَوَائِدَ الْمَزِيدِ إِلَيْهِمْ وَاصِلَةٌ وَ ذُنُوبَ الْمُسْتَغْفِرِينَ مَغْفُورَةٌ وَ حَوَائِجَ خَلْقِكَ عِنْدَكَ مَقْضِيَّةٌ وَ جَوَائِزَ السَّائِلِينَ عِنْدَكَ مُوَفَّرَةٌ وَ عَوَائِدَ الْمَزِيدِ مُتَوَاتِرَةٌ وَ مَوَائِدَ الْمُسْتَطْعِمِينَ مُعَدَّةٌ وَ مَنَاهِلَ الظِّمَاءِ [لَدَيْكَ] مُتْرَعَةٌ اللَّهُمَّ فَاسْتَجِبْ دُعَائِي وَ اقْبَلْ ثَنَائِي وَ اجْمَعْ بَيْنِي وَ بَيْنَ أَوْلِيَائِي بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ إِنَّكَ وَلِيُّ نَعْمَائِي وَ مُنْتَهَى مُنَايَ وَ غَايَةُ رَجَائِي فِي مُنْقَلَبِي وَ مَثْوَايَ.
خداى دلهای فروتنان، سرگردان به سوى توست، و راههاى مشتاقان به درگاهت نمايان است، و نشانههاى قاصدان كویات پيداست، و دلهاى عارفان از تو هراسان است، و صداى خوانندگان به جانب تو بلند است، و درهای اجابت به رويشان گشوده، و دعاى آنكه با تو مناجات كرد مستجاب است، و توبه كسیكه به سوى تو بازگشت پذيرفته است، و اشك كسیكه از ترس تو گريه كرد مورد رحم است، و فريادرسى براى كسیكه از تو فرياد خواست آماده است، و كمك براى كسیكه از تو كمك خواست رايگان است، و وعدههايت براى بندگانت وفا شده، و لغزش آنكه از تو پوزش خواست ناديده گرفته شده، و اعمال عملكنندگان نزد تو محفوظ است، و روزيهايت از جانب تو به سوى مخلوقات فرود آينده است، و بهرههاى فزون به سويشان پيوسته است، و گناهان آمرزشجويان آمرزيده است، و حاجات خلق نزد تو برآورده است، و جايزههاى خواستاران، پيش تو كامل گشته است، و عايدات افزون پياپى است، و سفرههاى خواهندگان طعام آماده، و حوضهاى تشنگان لبريز است.
خدايا دعايم را مستجاب كن، و ستايشم را بپذير، و بين من و اوليايم جمع كن، به حق محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين، تو ولینعمت و نهايت آرزو و هدف اميد منى در بازگشتگاه و محلّ اقامتم.
در كتاب «كامل الزيارات» پس از متن زيارت اين جملات آمده است:
أَنْتَ إِلَهِي وَ سَيِّدِي وَ مَوْلايَ اغْفِرْ لِأَوْلِيَائِنَا وَ كُفَّ عَنَّا أَعْدَاءَنَا وَ اشْغَلْهُمْ عَنْ أَذَانَا وَ أَظْهِرْ كَلِمَةَ الْحَقِّ وَ اجْعَلْهَا الْعُلْيَا وَ أَدْحِضْ كَلِمَةَ الْبَاطِلِ وَ اجْعَلْهَا السُّفْلَى إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
تو معبود و آقاو مولاى منى، دوستانمان را بيامرز، دشمنانمان را از ما بازدار، و از آزار ما غافلشان گردان، و كلمه حق را نمايان و و آن را برتر كن، و كلمه باطل را بلغزان و آن را پستتر قرار ده، تو بر هرچيز توانايی