دو- حکیمه دختر زهرا داورپناه و محمد سعید احمدی است… از دستاوردهای باشگاه قرآنی نور است. امید داریم آموزش و تربیت زنان در رکاب امام زمان را به عهده بگیرد و امام را در غیبت کبری و پس از ظهور ملاقات و همراهی کند. تولدش بر همه ما مبارک است انشالله
سه- حرفم نمی‌آمد… آمدن این دختر کوچک نطقم را باز کرد… راست است که هر نوزادی با این مژده متولد می‌شود که خداوند هنوز از نوع بشر ناامید نشده است.به افتخارش این حدیث عجیب از امام صادق عزیز را با شما به اشتراک می‌گذارم: وقتی دوستدار خداوند به دنیا بیاید، ابلیس چنان فریاد می‌کشد که شیاطین از فریاد او شیون می‌کنند و به وی می‌گویند: ای آقای ما! چرا چنین فریاد زدی؟ می‌گوید: دوستدار خداوند به دنیا آمد.
می‌گویند: چه زیانی برای تو دارد؟ می‌گوید: اگر زنده بماند و به سن بزرگی برسد، خداوند به وسیله وی شمار بسیاری را هدایت خواهد کرد. می‌گویند: به ما اجازه نمی‌دهی وی را بکشیم؟ می‌گوید: نه.
می‌گویند: چرا؟ با آنکه تو از وی ناخشنود هستی؟ می‌گوید: زیرا بقای ما به دوستان خدا است.
اگر روی زمین دوستداری برای خدا نباشد، قیامت برپا می‌شود و ما سوی دوزخ برده می‌شویم؛ بنابراین چرا برای رفتن به دوزخ شتاب کنیم.[1]
چهار- امشب شب اول ربیع است… سیاهی‌های خانه را که از دیوار جمع می‌کنیم، توی دلم خالی می‌شود… دلم نمی‌خواهد این اسمهای شیرین و دوست داشتنی روی دیوار نباشند… سیاهی‌ها ذکرآورند… آدم را به عمل دعوت می‌کنند… به کار به جهاد…
در جهان مرد عمل باش و علی را بشناس/ که ترازوی عمل کفه و میزان علیست
این حسینی که رئیس الشهدایش خوانند / با خبر باش که شاگرد دبستان علیست
امشب شب اول ربیع است و مثل هر اتفاق بهارانه‌ای در این دنیا با یاد امیرالمومنین روشن است
امشب «لیلة المبیت» است، که در سال سیزدهم بعثت، رسول خدا (صلى الله علیه وآله) از مکّه به قصد هجرت به سوى مدینه، از شهر خارج شدند و امیرمومنان على (علیه السلام)، عاشقانه در بستر رسول خدا (صلى الله علیه وآله) خوابیدند. در این شب بزرگ آیه شریفه «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْرِى نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ وَ اللّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبادِ»؛ نازل شده است.
خدایا به حق امیرالمومنین نفس ما را برای خودت بخر
ای گمشده این دل سرگشته کجایی؟
بس نیست مگر در طلبت در به دری ها؟
ای همسفر باد صبا نام مرا هم
کن ثبت نگارا به صف همسفری ها
[1] علل‌الشرایع (فلسفه احکام دین و اسرار آفرینش)، جلد 2، ص 1287 نوشته‌ی شیخ صدوق(ره)