رُخش سبزه ست و مویش مشکی و لب:قرمز اُخرا
کـــأنّ المصطفی قـد عـادَ یـولَـد مــــرّةً أخـــری
یـقـین روح مـحمـد رفـته در جــسم علی اکبــــر
اگــر مــا مــی پذیـــرفـتـیـم مفـهـوم تناسـخ را
هزاران خسرو و فرهـاد و یوسف، می شود مجنون
همینــکه زادۀ لیـــلا هـویـدا مــی کـــند رخ را
ســــپاه شـمرِکافرکیش، مـــات جلوه ی حُسنش
ســـوار اسب خود، وقتی نـمـایـان می کند رخ را
به جُرم چهره اش شد کشته یا اسمش؟ نمی دانم
نمــی فهمیم علت را … نمــی یابیم پــــاسخ را
عـــطش، آتــش شد اما با لب بـابـا گلستان شد
چـــنانـکه آتــش نمـــرود، ابـــراهیم تــارخ را
شاعر: محسن رضوانی