کلمه‌های خسته

 این کلمه‌ها را وقتی از مکه به سمت کوفه راهی شده بود، گفته بود: «… مردم، بنده‌ی دنیا هستند و دین، لقلقه‌ی زبان‌هایشان است. تا وقتی زندگی‎شان خوب می‎چرخد دور دین را می‌گیرند، اما وقت‌های محک و ابتلاء چقدر دین‌دارها کم‌اند».* این کلمه‌ها با آن‌که نهیب‌اند، با آن‌که از شدت و صراحت، نفس آدم را حبس می‎کنند، چقدر بوی غربت و خستگی می‎دهند و چقدر بوی کلمه‌های پدر را؛ وقت‌هایی که از مردم کوفه ناامید می‎شد، خسته می‎شد.

روضه‌ی امشب من همین چند جمله باشد. روایتِ نهیب‌‎های خسته‌ی شما و سربه‌راه‌ نشدن‌های من…

*الناس عبید الدنیا و الدین لعق علی السنتهم یحوطونه مادرت معایشهم فاذا محصوا بالبلاء قل الدیانون
مریم روستا