وقتی مادری اش را باور کنی…
وقتی تنها دستاویزت چادرش باشد…
وقتی حضورش را و گرمای نگاهش را وقت دلتنگی هایت حس کنی…
آن وقت است که در خوشی ها و ناخوشی هایت نگاهت به او است و از او تایید کارهایت را می گیری.
آن وقت است که حتی اگر خودت هم ندانی، خودت هم حواست نباشد، خودت هم حتی نخواهی… مادر حواسش به تو است.
نرم و آراااام تو را هدایت می کند. در نهایت کرامت نفس….
بدون آنکه ذره ای احساس حقارت و کوچکی داشته باشد.
امروز روز دوشنبه بود…
روزهای دوشنبه ای که به حضرت زهرا متصل باشد روز گرفتن حکم است.
امروز روز فهمیدن “چرایی” کارهایمان است. یک آدم دوشنبه ای حواسش به باورهایش…
، راهش…
و راهبرش…
هست یعنی قدم به قدم زندگی اش روی حساب و کتاب است.
امروز دوشنبه 8 خرداد 1396
آنچه که مرا به وجد آورد این بود که د راین روز ما به دنبال علت عقلی و شرعی تصمیم های زندگی آینده ی مان بودیم بدون آنکه حواسمان باشد دوشنبه است…
…و این یعنی حضور نامحسوس یک مادر در زندگی بچه هایش
دیگر ما چه می خواهیم، چقدر نشانه ؟ چقدر اماره و معجزه لازم داریم که زیر چادرش بمانیم؟
پ. ن: رسول خدا (ص) فرمود: «هركس فاطمه را آنگونه كه حق فاطمه است بشناسد شب قدر را ادراك كرده است و علت نامگذارى آن حضرت به فاطمه آن است كه خلايق از كنه معرفت وى بريده شدند (به كنه معرفت وى نمىرسند)».
اَللّهُمَّ إِنّی أَسْئَلُکَ قُوَةً فی عِبادَتِکَ، وَ تَبَصُّرَاً فی کِتابِکَ، وَ فَهْمَاً فِی حُکْمِکَ، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ لاتَجْعَلِ الْقُرآنَ بِنا ماحِلاً، والصِّراطَ زائِلاً وَ مُحَمَّداً صَلّی اللهُ عَلیْهِ وَ آلِهِ عَنّا مُوَلِّیَاً . ( دعای روز دوشنبه، صحیفه ی حضرت زهرا)