راجع‌به هر هواپیمایی مفهومی وجود دارد به عنوان ceilling یا سقف پروازی. در شرایط مختلف مقدارش فرق می‌کند… اما یک سقف پروازی هست که اگر اشتباه نکنم به آن absolute ceilling می‌گویند. تحت ایده‌آل‌ترین حالت، هر جوری هم که باشد، هواپیما نمی‌تواند بیش از آن اوج بگیرد. هوا در آن ارتفاع برای موتورهای هواپیما زیادی رقیق است، خلاصه با هیچ ضرب و زوری، خلبان خودش را هم که بکشد، هواپیما از این سقف پروازی بالاتر نمی‌رود…
سقف پروازی هواپیماها با هم متفاوت است… سقف پروازی یک هواپیما که پایین باشد، به درد بعضی مسیرها نمی‌خورد… مثلا در مناطق کوهستانی نمی‌شود هواپیمایی با سقف پروازی پایین پرواز داد، وگرنه سانحه می‌آفریند… آن هواپیما که کم اوج می‌گیرد، توان گذر از بالابلندی‌های کوهستان‌ها را ندارد…
*************
نیمه‌های رمضان بود، دوست عزیزی در روضۀ خانگی‌شان گفت: رمضان سقف پروازی ما آدم‌هاست، از طرفی دست شیطان بسته‌است و از طرفی برای همه چیز کرور کرور ثواب می‌نویسند، این بهترین حالت ماست…
راست می‌گفت… هر جور نگاه کنیم اینی که این ماه بودیم، absolute ceilling ماست… وای که چقدر هولناک است… فکر کنیم! تصویر ما از بهترین حالتمان این است؟ فکر کنیم! هر خطایی که این ماه ازمان سر زد از خود نفسمان بود، به تنهایی… کار خود نفس ما، بی همدست و بی القای شیطان… سخت هولناک است و سخت دلگیرکننده…
**************
به احتمال بالا امروز آخرین روز ماه رمضان است، از فردا دیگر شرایط ایده‌آل نیست… کلی چیز دست و پاگیر مانع رسیدن ما به absolute ceillingمان خواهد شد… دلگیرکننده است… اما بیش از فکر کردن به این موضوع، سوالی هست که آزارم می‌دهد… با این سقف پروازی، کجاها می‌توانم پرواز کنم؟ از فراز کدام کوهستان مشکلات و تألمات و ابتلاها، سبک‌بار و سبک‌بال می‌توانم رد شوم؟ نکند با این وضعیت توان گذر از هیچ کوهستانی را نداشته‌باشم؟!
**************
سقف پروازی آدم‌ها شبیه هواپیماهاست… هر کسی سقفی دارد برای پرواز که با دیگری متفاوت است… و بیش از آن هیچ رقمه بالاتر نمی‌رود. و برای رسیدن به آن بیشینه، باید همه چیز فراهم و ایده‌آل باشد… اما یک فرقی اینجا هست! سقف پروازی هواپیماها جزو خصوصیات عملکردی آن‌هاست، از همان وقت ساخته شدن با آن زاده می‌شوند و با آن (و کمتر از آن) می‌میرند… اما سقف پروازی انسان دست خودش است… فرق انسان و هواپیما همین است… دست خودمان است کاری کنیم هی بیشتر و بیشتر اوج بگیریم، یا کمتر و کمتر…
این ماه رمضان گذشت… از فردا سقف پرواز ما نامش سقف پرواز عملیاتی یا service ceilling است، یعنی بیشترین ارتفاعی که هواپیما در ماموریت و با بار و مسافر و هزار شرایط دست و پاگیر در آن می‌تواند پرواز کند… بیشینۀ سقف پروازی‌مان می‌رود تا سال بعد؛ تا رمضان بعد، تازه آن هم به شرط حیات… تا ما در این سال پیش‌رو برای بیشتر کردنش چه کار کنیم…
**************
امروز آخرین روز از این سفر زیبا در ارتفاع بود… ره‌آورد من از این سفر اما، قلبی شکسته است… قلبی شکسته از شرم و حسرت، اما پر از امید…
پ.ن: پای سفرۀ آخرین افطار این ماه عزیز، هم‌باشگاهی‌ها را دعا کنیم…