مدتهاست دارم به این موضوع فکر میکنم که چرا کار باشگــاه آنجور که فکر میکردم پیش نرفته یا نمیرود؟ چرا دل-بستگی و تعلق و پشتکار و همّ بچه ها که تک تک شان خوب و نازنینند بروز و ظهور بیرونی کمی دارد؟ چرا ما تبدیل به یک جریان نشدیم و هی احتیاج به هُل جدید داریم؟ چرا تجزیهمان خوب است ولی ترکیبمان چنگی به دل نمی زند؟ چرا برای اینکه به صورت خود جوش یک عالمه کار خوب قرآنی بکنیم این امام زمان علیه السلام را اینقدر دق می دهیم ؟
بعد هی فکـر کردم هی جستجـو کردم هی دلایل مختلف آوردم تا دیشب ارشمیدس وار فهمیـدم آها! ما در آیه های “ان الله یحب” قرآن یکی را بد فرم جا انداخته بودیم
“ان الله یحب الذین یقاتلون فی سبیله صفا کانهم بنیان مرصوص” صف- 4
خداوند کسانی را دوست میدارد که در راه او متحد و یکپارچه در خط و صف واحدی میرزمند، انگار دیوار سربی بزرگی هستند.
بچه ها ما به یک صف بودن به یک بنیان مرصوص احتیاج داریم..
حالا محرم است…
بچه ها این همه مصائب برای این بوده که ما دوست داشتنی شویم، ما رفتنی شویم، ما هم برسیم و سوار کشتی نجات بشویم..
لطفا تصمیم بگیریم از آن همه “ان الله یحب”ها که خواندیم بخاطر امام حسین علیه السلام و خانواده بسیار محترمش، بخاطر حضرت عباس علیه السلام دستهایش و چشمهایش.. یک آیه را نذر کنیم از محرم امسال به شدت بهش پایبند باشیم. یکی که محکممان می کند. ما را بنیان مرصوص می کند.
لطفا تصمیمتان را با همه در میان بگذارید.
«این یک مسابقه است. با ارسال کامنت یا ایمیل حضور خود را اعلام کنید»
تا روز 22 آذر ماه (اربعین امام حسین علیه السلام) تمدید شد.