«وَما كانَ لِبَشَـرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلّا وَحيًا أَو مِن وَراءِ حِجابٍ أَو يُرسِلَ رَسولًا فَيوحِيَ بِإِذنِهِ ما يَشاءُ إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكيمٌ»
این آیه را چطور می‌خوانید؟ منظورم این است که چطور می‌فهمیدش؟
قرآنی که روی آیپد من است اینطور ترجمه اش کرده: ” برای هیچ بشری ممکن نیست که خدا با او سخن بگوید؛ مگر این‌که (مستقیماً به او) وحی کند، یا این‌که (به واسطه و) از پسِ حجابی باشد، یا فرستاده‌ای می‌فرستد. پس (آن فرستاده،) آنچه را که (خدا) می‌خواهد، با اجازه‌ی او وحی می‌کند. خداوند، بلندمرتبه و حکیم است.”
اما من یک صوتی از ترتیل این آیه دارم که وقتی به آن گوش می‌دهم، فکر می‌کنم که این “اِلّا” جابه‌جا معنا شده. انگار آیه می‌خواهد بگوید: هیچ بشری نبوده است که خدا با او حرف نزده باشد؛ مگر به یکی از این روش‌ها. یا شاید هم: شایسته‌ی خدا بودن خدا نیست که با همه‌ی آدم‌هایش حرف نزند؛ فقط مدلش فرق می‌کند. اصلا اینطور بگویم: اگر تو آدمی، خدا با تو حرف می‌زند؛ فقط حرف زدنش با تو یک مدل خاصی است، یک مدل خاص تو…
مدل خاص تو چیست؟!
اصلا تو آدمی؟!