مرحوم آيت‌الله مجتهدی تهرانی که از علمای تهران بودند، نقل کردند: شبی در نجف بعد از اتمام نماز جماعت پشت سر آيت‌الله شهيد مدنی و خلوت شدن مسجد، ناگهان دیدم آقای مدنی شروع به گریستن کرد.
چون به من اظهار لطف داشتند به خودم جرأت دادم و علت گریه ناگهانی ايشان را پرسیدم.
ایشان فرمودند: بعد از نماز یکی گفت: امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را دیده است که به او فرموده‌اند: “ببین این شیعیان بعد از نماز بلافاصله به سراغ کارهای خود رفتند و هيچ کدام برای فرج من دعا نکردند”.
من هم تا این را شنیدم متأثر شدم و گریستم.
آيت‌الله مجتهدی فرمودند: بعدها متوجه شدم امام زمان (عج) این گلایه را به خود ایشان (شهید مدنی) گفته بودند.
دعا بعد از دو رکعت اول نماز شب :
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ وَ لَمْ یُسْأَل مِثْلُکَ، وَ أَنْتَ مَوْضِعُ مَسْأَلَةِ السَّائِلِیْنَ ، وَ مُنْتَهَی رَغْبَةِ الرَّاغِبیْنَ ، وَأَدعُوْکَ وَ لَمْ یُدْعَ مِثْلُکَ، وَ أَرْغَبُ إِلَیْکَ وَ لَمْ یُرْغَبُ إِلَی مِثْلِکَ، وَ أَنْتَ مُجِیْبُ دَعْوَةِ المُضْطَرِّیْنَ وَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِیْنَ وَ أَسْأَلُکَ بِأَفْضَلِ المَسَائِلِ وَ أَنْجَحِهَا وَ أَعْظَمِهَا ، یَا اللهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیْمُ، وَ بِأَسْمَائِکَ الْحُسْنَی، وَ أَمْثَالِکَ العُلْیَا ، وَ نِعَمِکَ الَّتِی لَا تُحْصَی، وَ بِأَکْرَمِ أَسْمَائِکَ عَلَیْکَ، وَ أَحَبِّهَا إِلَیْکَ ، وَ أَقْرَبِهَا مِنْکَ وَسِیْلَةً ، وَ أَشْرَفِهَا عِنْدَکَ مَنْزِلَةً ، وَ أَجْزَلِهَا لَدِیْکَ ثَوَاباً، وَ أَسْرَعِهَا فِیْ الأُمُورِ إِجَابَة. وَ بِاسْمِکَ الَمَکْنُونِ الأَکْبَرِ، الأَعَزِّ الأَجَلِّ ، الأَ عْظَمِ الأَکْرِمِ. الَّذِی تُحِبُّهُ تَهوَاهُ وَ تَرْضَی بِهِ عَمَّنْ دَعَاکَ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ دُعَاءَهُ، وَ حَقَّ عَلَیْکَ أَنْ لَا تَحْرِمَ سَائِلَکَ ، وَ أَنْ لَا تَرُدَّ سَائِلَکَ ، وَ بِکُلِّ إسْمٍ هُوَ لَکَ فِی التَّوْرَاةِ وَ الإِنْجِیْلِ ، وَ الزَّبُوْرِ وَالْفُرْقَانِ الْعَظِیْمِ ، وَ بِکُلِّ اسْمٍ دَعَاکَ بِهِ حَمَلَةُ عَرْشِکَ ، وَمَلَائِکَتُکَ وَ أَنْبیَاؤُکَ ، وَ رُسُلُکَ وَ أَهْلِ طَاعَتِکَ مِن خَلْقِکَ ، أَنْ تُصَلِّی عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد، وَ أَنْ تُعَجِّلَ فَرَجَ وَ ابْنَ وَلِیَّکَ ، وَتُعَجِّلَ خِزْی َ أَعدَائِه.
بعد از رکعت چهارم نماز شب :
و چون از این دو رکعت فارغ شدى برمى خیزى به جهت دو رکعت دیگر و در آن دو رکعت مى خوانى هر سوره اى که خواستى، و بهتر آن است که در رکعت اوّل سوره «یا أیّها الْمزمّل» و در دوّم «عمّ یتساءَلون» بخوانى و چون سلام گفتى تسبیح زهرا علیها السلام و دعاى سابق را مى خوانى، پس سجده شکر بجا مى آورى و صد مرتبه مى گویى در آن «ما شاءَ اللّهُ»، پس مى گویى بعد از آن:
یا رَبِّ اَنْتَ اللّهُ ما شِئْتَ مِنْ اَمْر یَکُونُ * فَصَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَاجْعَلْ لی فیما تَشاءُ اَنْ تُعَجِّلَ فَرَجَ آلِ مُحَمَّد صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَعَلَیْهِمْ و َتَجْعَلَ فَرَجی و َفَرَجَ اِخْوانی مَقْرُوناً بِفَرَجِهِمْ * وَ تَفْعَلَ بی کَذا وَکَذا. و مى خوانى خدا را به آنچه مى خواهى.
شيخ ابن فهد در عدة الداعي از حضرت امام رضا عليه السلام نقل كرده كه هر كه بگويد در عقب نماز صبح اين كلام را حاجتى طلب نكند مگر آنكه آسان شود براى او و كفايت كند حق تعالى آنچه را كه مهم او است.
بِسْمِ اللَّهِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ
به نام خدا و درود خدا بر محمد و آل او
وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ فَوَقَاهُ اللَّهُ سَيِّئَاتِ مَا مَكَرُوا
و كار خود را به خدا مى گذارم كه او به حال بندگان بصير است پس خدا حفظ كرد هر بدى را كه مكر دشمنان بر انگيزد
لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ
و خدايى جز تو اى ذات يكتا نيست پاك و منزهى تو و من از ستمكارانم
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذَلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
پس ما دعاى او را مستجاب كرديم و او را از درياى غم نجات داديم و اينچنين مؤمنان را نجات خواهيم داد
حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
خدا ما را كافى است و او بهترين وكيل است به نعمت خدا و فضل خدا چنان برخوردار شوند كه ديگر هيچ بدى به آنها نرسد
مَا شَاءَ اللَّهُ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ
آنچه خدا خواست مى شود و هيچ قدرت و توانايى جز قدرت خدا نيست
مَا شَاءَ اللَّهُ لاَ مَا شَاءَ النَّاسُ
آنچه خدا خواست مى شود نه آنچه مردم بخواهند
مَا شَاءَ اللَّهُ وَ إِنْ كَرِهَ النَّاسُ
آنچه خدا خواست مى شود هر چند مردم نخواهند
حَسْبِيَ الرَّبُّ مِنَ الْمَرْبُوبِينَ حَسْبِيَ الْخَالِقُ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ
خداى رب العالمين مرا كافى از ديگران است خداى آفريننده عالم مرا كافى از خلق است
حَسْبِيَ الرَّازِقُ مِنَ الْمَرْزُوقِينَ حَسْبِيَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ
خداى روزى دهنده مرا كافى از روزى خواران است خدايى كه پروردگار عالم است مرا كافى از ديگران است
حَسْبِي مَنْ هُوَ حَسْبِي حَسْبِي مَنْ لَمْ يَزَلْ حَسْبِي
كافى است آنكه مرا كافى است كافى است آنكه هميشه مرا كافى است
حَسْبِي مَنْ كَانَ مُذْ كُنْتُ لَمْ يَزَلْ حَسْبِي حَسْبِيَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ
كافى است آنكه تا بودهام و هستم مرا كافى است كافى است مرا خداى يكتايى كه جز او خدايى نيست
عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ
بر او توكل كرده ام و اوست پروردگار عرش با عظمت.
زیارتى است كه هر روز بعد از نماز صبح، مولاى ما صاحب الزمان علیه السلام با آن زیارت مى‌شود و آن زیارت این است :
اَللّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلاىَ صاحِبَ الزَّمانِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ عَنْ جَمیعِ
خدایا برسان به مولاى من حضرت صاحب الزمان كه درودهاى تو بر او باد از طرف همه
الْمُؤْمِنینَ وَالْمُؤْمِناتِ فى مَشارِقِ الاْرْضِ وَ مَغارِبِها وَ بَرِّها
مردان و زنان با ایمان كه در شرق‌ها و غرب‌هاى زمینند و در خشكى
وَ بَحْرِها و َسَهْلِها وَ جَبَلِها حَیِّهِمْ وَ مَیِّتِهِمْ وَ عَنْ والِدَىَّ وَ وَلَدى وَ عَنّى
و دریا هستند و در هموارى زمین و كوهند، زنده‌شان و مرده‌شان و از طرف پدر و مادر و فرزندان و خود من
مِنَ الصَّلَواتِ وَالتَّحِیّاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَ مِدادَ كَلِماتِهِ وَ مُنْتَهى
درودها و تحیت‌هایى هم وزن عرش خدا و به شماره كلمات و سخنانش و نهایت مرتبه
رِضاهُ وَ عَدَدَ ما اَحْصاهُ كِتابُهُ وَ اَحاطَ بِهِ عِلْمُهُ اَللّهُمَّ اِنّى اُجَدِّدُ لَهُ
خشنودیش و به شماره آنچه برشمرده است آن را دفتر و كتابش و احاطه دارد بدان دانشش خدایا من نو مى‌كنم براى آن
فى هذَا الْیَوْمِ و َفى كُلِّ یَوْمٍ عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَیْعَةً فى رَقَبَتى اَللّهُمَّ
جناب در این روز و در هر روز عهد و پیمان و بیعتى را در گردنم
كَما شَرَّفْتَنى بِهذَا التَّشْریفِ وَ فَضَّلْتَنى بِهذِهِ الْفَضیلَةِ وَ خَصَصْتَنى
چنانچه مرا مفتخر ساختى بدین افتخار و برتریم دادى به این فضیلت و مخصوصم داشتى
بِهذِهِ النِّعْمَةِ فَصَلِّ عَلى مَوْلاىَ وَ سَیِّدى صاحِبِ الزَّمانِ وَاجْعَلْنى
بدین نعمت پس درود فرست بر مولا و آقایم حضرت صاحب الزمان و قرارم ده
مِنْ اَنْصارِهِ وَ اَشْیاعِهِ وَالذّآبّینَ عَنْهُ وَاجْعَلْنى مِنَ الْمُسْتَشْهَدینَ
از یاران و پیروان و دفاع كنندگان آن حضرت و بگردانم از شهادت یافتگان
بَیْنَ یَدَیْهِ طائِعاً غَیْرَ مُكْرَهٍ فِى الصَّفِّ الَّذى نَعَتَّ اَهْلَهُ فى كِتابِكَ
در پیش رویش از روى میل و رغبت بدون اكراه و ناراحتى در آن صفى كه اهل آن را در كتاب خود (قرآن) توصیف كرده
فَقُلْتَ صَفّاً كَاَنَّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصوُصٌ عَلى طاعَتِكَ وَ طاعَةِ رَسوُلِكَ
و فرمودى: “صفى كه گویا بنائى استوارند” در راه فرمانبردارى تو و فرمانبردارى رسول تو
و َآلِهِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ اَللّهُمَّ هذِهِ بَیْعَةٌ لَهُ فى عُنُقى اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ .
و آل رسولت كه بر تمامى آنها سلام باد خدایا این بیعتى است از آن جناب در گردن من تا روز قیامت .
بر حضرت ابوعبد اللَّه امام صادقعليه السلام در مدينه وارد شدم، هنگامي که از نماز واجب ظهر فراغت يافت در حالي که دستهايش را به سمت آسمان بلند کرده بود ميگفت:
«أَيْ سامِعَ کُلِّ صَوْتٍ، أَيْ جامِعَ کُلِّ فَوْتٍ، أَيْ بارِئَ کُلِّ نَفْسٍ بَعْدَ المَوْتِ، أَيْ باعِثُ، أَيْ وارِثُ، أَيْ سَيِّدَ السّاداتِ، أَيْ إِلهَ الآلِهَةِ، أَيْ جَبّارَ الجَبابِرَةِ، أَيْ مالِکَ (مَلِکَ) الدُّنْيا وَالآخِرَةِ، أَيْ رَبَّ الأَرْبابِ، أَيْ مَلِکَ المُلُوکِ، أَيْ بَطّاشُ، أَيْ ذَا البَطْشِ الشَّديدِ، أَيْ فَعّالاً لِما يُرِيدُ، أَيْ مُحْصِي عَدَدَ الأَنْفاسِ وَنَقْلَ الأَقْدامِ، أَيْ مَنِ السِّرُّ عِنْدَهُ عَلانِيَةٌ، أَيْ مُبْدِئُ، أَيْ مُعِيدُ! أَسْأَلُکَ بِحَقِّکَ عَلي خِيَرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ، وَبِحَقِّهِمُ الَّذِي أوْجَبْتَ لَهُمْ عَلي نَفْسِکَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّدٍ وَأَهْلِ بَيْتِهِ وَأَنْ تَمُنَّ عَلَيَّ السّاعَةَ بِفَکاکِ رَقَبَتِي مِنَ النّارِ وَأَنْجِزْ لِوَلِيِّکَ وَابْنِ نَبِيِّکَ الدّاعِي إِلَيْکَ بِاذنِکَ وَأَمِينِکَ فِي خَلْقِکَ وَعَيْنِکَ فِي عِبادِکَ وَحُجَّتِکَ عَلي خَلْقِکَ عَلَيْهِ صَلَواتُکَ وَبَرَکاتُکَ وَعْدَهُ، اَللُهُمَّ أَيِّدْهُ بِنَصْرِکَ وَانْصُرْ عَبْدَکَ وَقَوِّ أَضْحابَهُ وَصَبِّرْهُمْ وَافْتَحْ لَهُمْ مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصِيراً وَعَجِّلْ فَرَجَهُ وَأَمْکِنْهُ مِنْ أَعْدآئِکَ وَأَعْدآءِ رَسُولِکَ يا أَرْحَمَ الرّاحِمِينَ»؛
اي شنونده هر صدا! اي جمع کننده هر از دست رفته! اي برآورنده هر جنبنده پس از مرگ! اي برانگيزنده! اي وارث! اي آقاي آقايان! اي خداي خداوندگاران! اي درهم شکننده جبّاران! اي مالک (پادشاه) دنيا و آخرت! اي پروردگار پروردگاران! اي پادشاه پادشاهان! اي سخت کوبنده! اي به شدّت مؤاخذه کننده! اي آنکه هر چه بخواهد انجام دهد! اي شمارنده نفسهاي خلق و گام زدنها! اي کسي که سرّ نزد او آشکار است! اي پديد آورنده موجودات! اي بازگرداننده آنها! از تو ميخواهم به حقّ خودت بر برگزيدگان خلقت و به حقّي که براي آنان بر خودت واجب شمردهاي که بر محمد و خاندانش درود فرستي و همين حالا بر من منت نهي و گردنم از آتش رها گردد، و وعده وليّ خود و فرزند پيامبرت دعوت کننده به سويت و به اجازهات، و امين تو در خلايق و چشم تو در بندگانت و حجّت تو بر خلقت که درود و برکاتت بر او باد، وعدهاي را که به او دادهاي وفا کن، بار الها! به نصرتت تأييدش کن، و بندهات را ياري فرما و يارانش را نيرو بخش و شکيبايشان گردان و براي آنان از جانب خود حجّتي قرار ده که هميشه يارشان باشد و فرجش را تعجيل کند، و بر دشمنانت و دشمنان پيامبرت توانايي بخش، اي بخشندهترين بخشندگان!
داخل شدم بر حضرت موسي بن جعفر عليه السلام در بغداد زماني که فارغ شده بود از نماز عصر، پس دستهاي خود را به آسمان بلند کرد و فرمود:
انت الله لا اله الا انت الاول و الاخر والظاهر و الابطن و انت الله لا اله الا انت اليک زيادة الاشياء و نقصانها و انت الله لا اله الا انت خلقت خلقک بغير معونة من غيرک و لا حاجة اليهم و انت الله لا اله الا انت منک المشية واليک البداء، انت الله لا اله الا انت قبل القبل و خالق القبل انت الله لا اله الا انت بعد البعد و خالق البعد، انت الله لا اله الا انت تمحو ما تشاء و تثبت و عندک ام الکتاب انت الله لا اله الا انت غاية کل شيي ء و وارثه، انت الله لا
اله الا انت لا يعزب عنک الدقيق و لا الجليل، انت الله لا اله الا انت لا يخفي عليک اللغات و لا تتشابه عليک الاصوات کل يوم انت في شان لا يشغلک شان عن شان، عالم الغيب و اخفي ديان يوم الدين مدبر الامور باعث من في القبور محيي العظام و هي رميم، اسئلک باسمک المکنون المخزون الحي القيوم الذي لا يخيب من سئلک به، اسئلک ان تصلي علي محمد و آله و ان تعجل فرج المنتقم لک من اعدائک و انجز له ما وعدته يا ذالجلال و الاکرام.
در اصول کافی از حضرت ابوجعفر ثانی (امام جواد علیه السلام) روایت است که فرمود: هر گاه از نماز واجبی فراغت یافتی بگو:
«رَضِیتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَ بِمُحَمَّدِ صَلَّی الله علیه و آله و سلم نَبِیّاً، وَ بالإسلام دِیناً، وَ بِالقُرآنِ کِتَاباً، وَ بفلانٍ وَ فلانٍ أئمَّةً، اللَّهُمَّ وَلیُّکَ فُلانَ فَاحفَظْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ، وَ عَنْ یَمینِهِ، وَ عَنْ شِمَالِهِ، وَ مِنْ فَوْقِهِ، وَ مِنْ تَحْتِهِ وَ امْدُدْ لَهُ فی عُمُرِهِ وَ اجْعَلْهُ القَائم بِأَمْرِکَ وَ الْمُنْتَصِرَ لِدینِک وَ أَرِهِ مَا یُحِبُّ وَ تَقَرُّبِهِ عَیْنُهُ فی نَفْسِهِ وَ ذُریَّتِهِ وَ فِی أَهلِهِ وَ مَالِهِ، وَ فی شِیعَتِهِ وَ فِی عَدُوِّهِ، وَ أرِهِمْ مِنْهُ مَا یَحْذَرُونَ، وَ أرِهِ فِیهِمْ مَا یُحِبُّ وَ تَقَرُّبِهِ عَیْنُهُ، وَ اشْفِ صُدُورَنَا وَ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنینَ».
خداوند را به پروردگاری پذیرفتم و اسلام را به عنوان دین و قرآن را کتاب آسمانی و محمد صلی الله علیه وآله را پیغمبر، و علی را ولیّ خود، و حسن و حسین و علی بن الحسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و علی بن محمد و حسن بن علی و حجة بن الحسن بن علی علیهم السلام را به امامت پذیرفتم. پروردگارا ولیّ تو حضرت حجت است پس او را از پیش روی و پشت سر و از سمت راست و چپ، و از بالا و پایین حفظ کن، و عمرش را امتداد بخش، و او را قائم به امر خویش قرار ده که برای دینت یاری طلبد، و آنچه دوست میدارد و دیدهاش به آن روشن گردد، نسبت به خودش و خاندانش و نوادگانش و دارائیش و پیروانش، و نسبت به دشمنش، به او بنمایان، و دشمنانش را به آنچه هراس دارند [از نابودیشان به دست او] دچار گردان، و بدین وسیله درد سینههای ما و سینههای مؤمنین را شفا ببخشای.