امام ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺷﻬﯿﺪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻫﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﺆﻣﻦ و ﻫﺮ ﭼﻪ اﯾﻤﺎن اﻧﺴﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻮد اﺧﺘﺼﺎص ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺑﻪ او ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ درﺟﻪ از اﯾﻤﺎن دارد، ﺣﺴﯿﻦ ﯾﮏ درﺟﻪ ﺑﻪ او اﺧﺘﺼﺎص دارد، و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ده درﺟﻪ از اﯾﻤﺎن دارد، ﺣﺴﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه ده درﺟﻪ ﺑﻪ او اﺧﺘﺼﺎص دارد. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ: ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺴـﺠﺪ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﺷﻌﺎﯾﺮ اﻟﻬﯽ را ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺴﯿﻦ ﭘﯿﺶ از ﻫﺮ ﮐﺴـﯽ اﺧﺘﺼﺎص ﺑﻪ آﻧﺎن دارد، ﺳﺨﻨﯽ ﺑﻪ ﮔﺰاف ﻧﮕﻔﺘﻪاﯾﻢ و ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻧﮑﺮده‌اﯾﻢ، زﯾﺮا ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز و اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﻣﺬﻫﺒﯽ و ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ ﺷـﻌﺎﯾﺮ اﻟﻬﯽ ﻣﺎ ﻫﻤﮕﯽ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﺣﺴﯿﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ، زﯾﺮا او ﺑﺮاي ﻣﺎ و دﯾﻦ ﻣﺎ و ﺧﻂ ﻣﺎ و رﻓﺘﺎر ﻣﺎ ﮐﺸـﺘﻪ ﺷـﺪ. اندوهی ﮐﻪ ﺷـﻤﺎ ﻧﺴـﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺴـﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﯾﻤﺎن ﺷـﻤﺎﺳﺖ و اﮔﺮ اﺣﺴﺎس ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ و ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﮐﻨﯿـﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﯽاﯾﻤﺎﻧﯽ ﺷـﻤﺎﺳﺖ. ﻣﻮﺿﻮع روﺷﻦ اﺳﺖ؟ از اﯾﻦ رو اﻣﺎم (ع) ﺗﺄﮐﯿـﺪ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮوان ﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴـﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺪوه ﻣﺎ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺎدي ﻣﺎ ﺷﺎد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﻣﺎ در اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺳـﺨﺖ اﺣﺴﺎس ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﺑﯿﺶ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﯾﺎ دوﺳﺖ ﯾﺎ ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪي را از دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﭼﺮا اﻧﺪوه ﺑﺮ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ اي ﺑﺮادران؟
ﻣﺒـﺎﻟﻐﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ و ﺷـﻌﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ، اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺳﺖ. اﻧﺴـﺎن وﻗﺘﯽ دوﺳﺖ ﯾـﺎ ﻧﺰدﯾﮑﯽ را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫـﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮد. ﭼﺮا؟
ﭼﻮن ﭘﺸﺘﯿﺒﺎن ﯾﺎ ﺗﮑﯿﻪﮔﺎه ﯾﺎ ﻋﺰت ﯾﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﻣﺎل او را از دﺳﺖ داده اﺳﺖ.
ﺧـﺪﻣﺎت ﺣﺴـﯿﻦ ﺑﻪ دﯾﻦ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻫﺮ ﺧـﺪﻣﺖ دﯾﮕﺮي اﺳﺖ. ﺧـﺪﻣﺖ ﻫﯿـﭻ ﯾـﮏ از ﺑﺮادر و ﭘـﺪر و ﺧﻮﯾﺸـﺎن و دوﺳﺖ و ﯾـﺎور ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧـﺪﻣﺎت ﺣﺴـﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﭘـﺪرم اﻧـﺪوﻫﮕﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮم، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺣﺴـﯿﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ ﺷﻮم. ﭘﺪر ﺑﻮدن ﺣﺴـﯿﻦ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﺮاﺗﺮ از ﭘﺪر ﺑﻮدن ﭘﺪرم ﺑﺮاي ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺎ ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ و ﺷﺐ و ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰا ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ اﻧﺪوه ﻣﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﯿﻦ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻫﺮ اﻧـﺪوه دﯾﮕﺮي اﺳﺖ. ﻣـﺎ ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﻋﺰﯾﺰاﻧﻤـﺎن ﯾـﮏ ﯾـﺎ دو ﺑـﺎر ﯾـﺎ ﯾـﮏ ﻫﻔﺘﻪ، ﭼﻬـﻞ روز ﯾـﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰا ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ، وﻟﯽ ﺑﺮاي ﺣﺴـﯿﻦ (ع) اﯾﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﻫﺮ ﺳﺎل و ﻫﺮ زﻣﺎن در روز ﻋﺎﺷﻮرا و دﻫﻪ اول ﻣﺤﺮم ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ و ﺷﺐ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﺷﻮد. اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻧﺸﺎﻧﻪ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ اﻓﺰون ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﻈﻤﺖ اﯾﻦ ﻣﺼـﯿﺒﺖ و اﻧـﺪوه ﺑﺴـﯿﺎر آن و ﺗـﺄﺛﯿﺮ ﻋﻤﯿﻖ اﯾﻦ ﺷـﻬﺎدت را در دﻟﻬـﺎي ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺣﺴـﯿﻦ (ع) ﭘﯿﺶ از اﻧﮑﻪ ﺷـﻬﯿﺪ دﯾﮕﺮان ﺑﺎﺷـﺪ، ﺷـﻬﯿﺪ ﻣﺎ اﺳﺖ. ﻣﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﯿﻢ ﭼﻮن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد از دﺳﺖ دادهاﯾﻢ. ﻣﺎ ﭘـﺪر و ﻣﺎدر و دوﺳﺖ و ﯾﺎور و ﺗﮑﯿﻪﮔﺎه و ﻋﺰت و ﺳـﺮﭘﺮﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادهاﯾﻢ ﺑﻪ وﯾﮋه آﻧﮑﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻓﺪاﮐﺎري ﮐﺮد. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻓﺪاﮐﺎري ﮐﺮد؟ آﯾﺎ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟ ﻧﻪ، ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎ، ﺑﻠﻪ. ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺴـﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﻣﺎل ﺷـﻤﺎ ﮐﺸـﺘﻪ ﺷﻮد ﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﻋﺰت و آﺑﺮوي ﺷﻤﺎ ﮐﺸـﺘﻪ ﺷﻮد. وﻟﯽ ﺣﺴـﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﺷـﻤﺎ ﮐﺸـﺘﻪ ﺷـﺪ.