بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
گاهي چيزي آنقدر به عمق قلب آدم نفوذ ميكند كه شرح دادنش سخت ميشود!
چند هفته قبل بود كه در نيمچه نسشتمان، سميراي عزيز سوره عاديات خواند و فقط چند دقيقه شرح آن را برايمان گفت… اما همين كافي بود تا برسد به عميق ترين نقاط قلبمان!
وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا
سوگند به اسبان دونده (مجاهدان) در حالي كه نفس زنان پيش ميرفتند
فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا
و سوگند به افروزندگان جرقه آتش (در برخورد سم هايشان با سنگ هاي بيابان)
آدم هرچه سريع تر بدود و براي رسيدن به هدفش بيشتر بتازد اصطكاكش با محيط بيشتر ميشود!… جرقه ميزند… و اگر نتواند جرقه ها را سرد كند، آتش ميگيرد…!
امروز كه روز پيامبر (ص) است و سبط اكبرشان؛ عجيب اين آيات سوره عاديات در ذهنم پررنگ اند! مگر كسي بيشتر از خاندان حضرت رسول در زندگي مجاهدت كرده است؟! پس چطور اينقدر آرام اند…؟ مگر نه اينكه اصطكاك با محيط آزارانده است و دل آدم را به درد مي آورد؟
عجيب بي نظيراند اين خاندان…
از خودشان آرامش طلب كنيم و صبر
صبر اگر نباشد، اصطكاك صيقلمان كه نميدهد هيچ، آتشمان هم ميزند!
الّهم ارزقنا صبراً جمیلاً…