سلام بر پسر بهشت

روی یکی از طاقچه های اتاق مریم، یک کتاب هست که برای محمدحسن خریده: “تیستوی سبزانگشتی”. بچه که بودم داستانش را خوانده بودم؛ داستان پسری که انگشتان دستش قدرت رویانندگی داشتند؛ دست به هر چه میزد گیاهی سبز میشد. هر بار این کتاب را میدیدم آرزو میکردم کاش یک چیزی، یک کسی هم کنار من بود که دستانش همین توان را داشت؛ دستش را روی سرم میکشید و من سبز میشدم…