آیت الله العظمی جوادی آملی
شيخ كلينى و غير او از احضرت صادق عليه السّلام روايت كرده اند: اين دعا را تعليم زراره فرمود: كه در زمان غيبت و امتحان شيعه بخوانند:
اَللّهُمَّ عَرِّفْنى نَفْسَكَ فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى نَفْسَكَ لَمْ اَعْرِف نَبِيَّكَ اَللّهُمَّ عَرِّفْنى رَسُولَكَ فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى رَسُولَكَ لَمْ اَعْرِفْ حُجَّتَكَ اَللّهُمَّ عَرِّفْنى حُجَّتَكَ فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دينى
خدايا خود را به من بشناسان، زيرا اگر خود را به من نشناسانى فرستاده ات را نشناخته ام، خدايا فرستاده ات را به من بشناسان، زيرا اگر فرستاده ات را به من نشناسانى حجّتت را نشناخته ام، خدايا حجّتت را به من بشناسان، زيرا اگر حجّتت را به من نشناسانى، از دين خود گمراه مى شوم.به ما توصیه کردند این دعای نورانی را در زمان غیبت حضرت بخوانیم چرا که این دعا به ما کمک می کند در زمان غیبت حضرت از هر خطری نجات پیدا کنیم و بفهمیم بین غدیر و سقیفه چه فرقی است؟!
در این دعا از خداوند می خواهیم «اَللّهُمَّ عَرِّفْنى نَفْسَكَ»؛ خدایا خودت را به من بشناسان، چرا که تا الله را نشناسم نخواهم توانست خلیفه الله یعنی رسول گرامی اسلام را بشناسم؛ «فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى نَفْسَكَ لَمْ اَعْرِف نَبِيَّكَ».
انسان تنها در صورت شناخت الله می تواند فرستاده اویعنی امر رسالت را بشناسد و پیغمبر را باید با پیغمبری شناخت و بعد از این نوع شناخت فرستاده خدا، انسان می تواند جانشینان او یعنی امر ولایت و امامت را بشناسد. از این رو در ادامه این دعا می خوانیم: « اَللّهُمَّ عَرِّفْنى رَسُولَكَ فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى رَسُولَكَ لَمْ اَعْرِفْ حُجَّتَكَ ».
این دعا یک دعای برهانی است که امام صادق علیه السلام برای تبیین ارتباط بین الوهیت، رسالت و امامت و هدایت بیان فرمودند و لذا در بخش پایانی دعا می فرماید؛ «اَللّهُمَّ عَرِّفْنى حُجَّتَكَ فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دينى» یعنی روشن می سازد نمی توان بدون امامت، ولایت و نبوت، دین و خدای سبحان را شناخت و در این مسیر نیز باید از خود الله کمک گرفت.
به عرض رسید که نهج البلاغه باید به صورت یک درس رسمی در حوزه های علمیه در دو سطح قبل از کفایتین و بعد از کفایتین تدریس شود چرا که بسیاری از معارف بلند در نهج البلاغه هست که دستیابی به آن مقدرو هر کسی نیست و تلاش علمی بسیار می طلبد.
: در این نامه حضرت امیر علیه السلام خطاب به معاویه میفرماید ممکن است که قبل از اسلام ما و شما در یک محدوده بودیم اما بعد از اسلام، اسلام مرزهای بین ما و شما را به روشنی جدا کرد، ما در اسلام رشد کردیم اما شما تلاش کردید در کفر بمانید. و ای کاش در همان کفر می ماندید! شما هم در کفر ماندید و هم به دامن فتنه و نفاق افتادید.
حضرت در این نامه صراحتا تبیین می کنند که معاویه کاملا شبیه اجداد خود در جاهیلیت مانده است و به او می گوید: تو هیچ فرقی با همان بستگانت که علیه اسلام جنگیدند و به دست اسلام کشته شدند نداری!