۱) دوستم سید فرزاد می گفت: برای آنکه حرفت در کسی “بگیرد” ، باید “نَفَست حق ” باشد. اگر نفست حق بود آن وقت می توانی وارد هزارتوی دل کسی شوی و ردپایی باقی بگذاری.
۲) آدم مثل درخت می ماند انگار . یک وقت هایی چشم هایش برگ ریزان می شود و دلش یخبندان و باید با دست های خالی بایستد رو به آسمان و انتظار باد بهاری را بکشد به این امید که دوباره دلش سبز شود و دستش پر.
۳) نَفَس حق مثل باد بهاری می ماند. به گوشَت که بوزد و به دلت که بنشیند ، تر و تازه ات می کند ، سبزت می کند ، یادت می آورد جوانه زدن و بهاری بودن را. شاید برای همین است که پیامبر خدا گفت : ” خود را در معرض باد بهاری قرار دهید…”
۴) همیشه گفته ام به تان ، وقت هایی را که کنار شما گذرانده ام ، دلم سبز شده و یادم آمده جوانه زدن را ، بهاری بودن را. باد بهاری است حرف هایی که توی باشگاهمان می زنیم و می شنویم. ” بهار دل هاست آیه های قرآن ” و ذکر مردان خدا. حق است نَفَس شماها.
الهی دل هایتان بهاری باشد توی این سال جدید…