تولد امام هادی تولد باشگاه است! تولد من است! پیش از این بارها و بارها از دگرگونی هایی که باشگاه در وجودم رقم زد سخن گفته ام، از قد کشیدنم، از فهمیدن هایم و پیدا شدن مسیر های روشن. حالا نمی خواهم از این چیزها سخن بگویم، نمی خواهم حرف های انقلابی و شعاری پیش بکشم، نمی خواهم بالای منبر بروم. ولی شاید بخواهم از مهم ترین دستاورد این چند سالی که در باشگاه زیستم بگویم، خلاصه اش می کنم؛ اکنون می دانم که هیچ کس به خود، به تنهایی هیچ نیست! هیچ کاری نمی تواند انجام دهد، هیچ پیشرفت جدی ای در آدم حاصل نمی شود، هیچ تغییری! تنهایی رشد کردن، تنهایی خوب بودن، نه تنها راه به جایی نمی برد بلکه به این می ماند که به تار مویی کوهی را بکشی. لازمه ی با هم بودن و زیستن و تعامل کردن هم داشتن حسن ظن است! اعتماد کردن و اعتماد ساختن! باشگاه اگر متولد نمی شد، من متولد نمی شدم، این سطر ها متولد نمی شد…