بسم الله الرّحمن الرّحیم
“وَ الَّذي نَزَّلَ مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَأَنْشَرْنا بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً کَذلِکَ تُخْرَجُونَ”
و همان که از آسمان آبی (به صورت باران و برف و تگرگ) به اندازه معین (طبق اقتضای حکمت بالغه) فرو فرستاد ، پس به سبب آن سرزمینی مرده را (به واسطه رویاندن گیاهان و درختان) زنده کردیم این گونه (شما نیز در روز قیامت از دل خاک ها) بیرون آورده می شوید.
آیه ۱۱ سوره مبارکه زخرف
بخش آخر آیه به قیامت اشاره دارد و برانگیخته شدن ما انسان ها. می گوید همانگونه که زمین مرده را با رویاندن گیاهان زنده می کنیم، وقتی بارانِ قیامت باریدن بگیرد، دانه هایی را که در زمینِ وجودتان کاشته اید، از دل خاک بیرون می آوریم. یعنی ظرفیت و توانی که هر انسانی در این دنیا در خود ایجاد کرده، در قیامت به ظهور میرسد.
تفاوت در کاشتن سنگ است و دانه لوبیا!
قالب دنیا بلد میّت است برای همین ممکن است متوجه اینگونه تفاوت ها نشویم. درواقع انسان های آگاه ظرفیت توانی را در خود ایجاد می کنند و با آنْ متمایز می شوند که از جنس تفاوت های ظاهری نیست.
در قیامت که حق بر همه باریدن می گیرد و دانه وجود ما شروع به روییدن میکند، می بینیم که بعضی سنگ کاشته اند، بعضی دانه لوبیا. بعضی بوته توت فرنگی می شوند و میوه ی جالبی می دهند، بعضی دانه خرما که تبدیل به نخلی بزرگ و پرثمر می شوند…