نَقل است که در روز ازل مجمع لالان
گفتار تو را دیده و بستند زبان را…
یا رحمان!
به خاطر قرآن که گفتار دلربای توست…
و به خاطر محمدِ محبوبت…
همو که زلالِ وجودش تو را به گُفت آورد…
او که اگر خود را چنین شگفت پیش چشمانت نمی آراست, هرگز سخنی از تو به جان ما نمیرسید…
به خاطر او که به خاطرش با ما سخن گفتی…
“ما را محمدی کن”…
که سلمان را که گفتند محمدی, از قبیله ی ما بود…
ما را به خاطر نسبتمان با او و نسبت او با حبیبت…
الهم اجعل محیای محیا محمد و مماتی …
*مبعث حضرت ختم المرسلین مبارک*