زیاد از گروه های مذهبی، زن ها و مردها شنیده ایم: ای بابا این دنیا که خیری برای ما نداشت، برویم آن دنیا ان شاءالله خدا آن دنیا برایمان جبران کند یا این دنیا خیلی کشیدیم، آن دنیا خدا ما را ببرد بهشت .
در حالی که به گمان من همان طور که انسان همه چیز را با خودش از این دنیا می برد آن طرف، خشنودی و رضایت ر هم از این دنیا با خودش می برد. اگر بنده ای این دنیا خرسند بود آن دنیا هم خرسند خواهد بود.
لازمه ی خشنود زیستن عبد واقعی بودن است، عبد بابت تمام قوانین الهی از پروردگارش ممنون است.
لازمه ی عبد حقیقی بودن، کسب علم است! به خدا شک داریم چون قرآن را، قوانین الهی را، فلسفۀ دین و امام و رسول را به خوبی نمی شناسیم. اعمال و کردار ما با ترید و شک همراه است، بر سر خدا منت می گذاریم و فاتحه ی خودمان و شادی امان را در دنیا و آخرت می خوانیم..
خود من مدت ها با خواندن آیات سورۀ نساء، قوانین و دستوراتش بهم می ریختم، قوانین را ناعادلانه می دانستم، اعتراض داشتم، بر می آشفتم. تا این که به تفاسیر رجوع کردم و بلاخره جواب سوالم را گرفتم و خشنود شدم .
آدمی تا راض نشود مرضی حاصل نمی شود…
خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی